Italijanska glumica Djina Lolobridjida, nekada poznata kao "najlepša žena na svetu" po nazivu jednog od njenih filmova rodjena je na danasanji datum 4.7.1927.godine.Rodjena je u Subiaku malom mestu pored Rima.Kako joj otac i majka nisu bili u mogućnosti financijski pomagati, snalazila se kako je znala i umela: pozirala je kao model, a onda se, zbog mogućnosti zarade, 1947. prijavila i na takmicenje za Mis Italije.Osvojila je treće mesto.Iako nije ponela lentu Mis Italije, Djinina raskošna lepota nije ostala nezampamcena: odmah je počela dobijati filmske ponude. Bilo je to ne samo doba kad su italijanski reditelji masovno uzimali naturščike, već i vreme - poratno - kad je italijanska filmska industrija doživela najveći procvat: svi koji su nešto značili u svetu filma, sjatili su se u Cinecita(Cinecitta), filmski grad u okolici Rima, u kojem se snimalo po stotinak filmova godišnje. Iako je u Večni grad došla s sasvim drugim planovima - da studira likovnu umetnost - Djina Lolobridjida nije odolela: 1946. prihvatila je malu ulogu u filmu "Aquilla nera" (Crni orao) jer je honorar, za njezine tadašnje standarde, bio upravo astronomski.
Nakon uspeha u filmskoj indutriji u Italiji počelo se pisati kako je Djina Lolobridjida, a ne vespa, italijanski udarni izvozni proizvod, i nije trebalo dugo čekati na poziv iz Holivuda. Javio joj se filmski mogul Hauard Hjuz, obećavši joj brda i doline i tako je Lolo 1950. stigla u filmsku Meku.
Naučila je francuski i engleski, što joj je pomoglo da postane jedna od najtraženijih evropskih glumica, te ubrzo počela osvajati i nagrade. Prva, i Djini najdraža, bila je Viktoir, koju je dobila u Francuskoj 1953. kao "najbolja strana glumica". Istu nagradu dobila je i sledeće dve godine. Najpoznatiji svetski reditelji toga vremena, poput Renea Klara, Dzona Hjustona, Vitoria De Sike, prilagođavali su rasporede snimanja kako bi Lolobridjida mogla glumiti u njihovim filmovima. A honorari koje je dobivala omogućili su njoj i mužu da kupe jednu od najlepših rimskih vila, u Via Appia Antica, u kojoj glumica i danas živi. Kao ljubitelj umetnosti, namestila ju je tako da su joj urednici najpoznatijih časopisa za unutrasnja uređenja nudili astronomske iznose da dobiju pravo objaviti fotografije njezine kuce. Samo umetnine u vili procenjene su na (ondašnjih basloslovnih) milion dolara.
Vila ima dva ogromna dnevna boravka, nekoliko spavaćih soba, tri gostinjske sobe te pet kupatila, a okružuje je prekrasan vrt s više od 300 stabala dovezenih iz svih krajeva sveta, savršenim travnjakom s travom uvezenom iz Argentine, te teniski teren. Posed su čuvala tri nemačka ovčara specijalno dresirana u Minihnu, visoka ograda, te čuvari koji su se smjenjivali svakih osam sati. Uspesi Lolobridjidinih filmova i s druge strane Atlantika naveli su glumicu da 1954. krene na veliku turneju po Sjedinjenim Državama gdje ju je čak primio i predsjednik Dvajt Ajzenhauver. Na put je krenula sa stotinak najlepših haljina i 75 pari cipela, a časopis Life, koji je Djininu fotografiju objavio na naslovnoj stranici, doneo je i crteže svih kreacija. U to je doba ona uglavnom nosila odeću rimskih dizajnera , no volela je i haljine koje su za nju osmislili Kristian Dior, Iv Sen Loran i modna kuća Sanel.
Djinina popularnost u Evropi bila je golema: izazivala je gužvu gde god bi se pojavila. Njezin izlazak iz hotela na festivalu u Kanu 1953. prouzrokovao je takav haos da je morala intervenisati policija. Nekoliko policajaca je ozleđeno, a jednome su čak slomljena dva rebra. Svi su se divili njezinoj lepoti, ali su joj odavali priznanja i za glumu, pa i pevanje. Nakon filma "Najlepša žena na svetu", ekranizaciji života Line Kavalieri, glumice i pevačice iz doba lepe epohe, u kojemu je otpevala arije iz opere "Tosca", i slavna Maria Kalas nije mogla verovati da Djinino pevanje nije sinhronizovano. Za ulogu u tom filmu, koji je u sezoni 1955./1956. bio najgledaniji u Italiji, Djina Lolobridjida je dobila prestižnu nagradu David di Donatelo i proglašena za najbolju glumicu godine. Primali su je predsednici (argentinski Huan Peron, kubanski Fidel Kastro, jugoslovenski Tito...), okrunjene glave (Elizabeta II.) i drugi zvanicnici. Iz tog vremena potiče anegdota kako je mali Italijan prvog dana škole na pitanje učiteljice "Što je to Italija", odgovorio: "Djina Lolobridjida".
Nakon što je 1956. snimila "Trapez" (uz Tonija Kurtisa i Berta Lankastera) i "Zvonara crkve Notre-Dame" (uz Antonija Kvina), svaki joj je izlazak na javno mesto postao gotovo nemoguć. Na filmskom festivalu u Veneciji policajci su je doslovno izneli iz hotela koji su blokirale hiljade obožavatelja.Iako se činilo da popularnost Djine Lolobridjide nitko ne može zaseniti, to se ipak dogodilo. Na italijanskom filmskom nebu zasjala je nova zvezda - sedam godina mlađa i podosta centimetara viša Sofija Loren. Publika se podelila: obožavatelji crne Napuljke smatrali su da je Djina previše hladna i suzdržana, pa je čak prozvali Lolofrigida, dok su Djinini fanovi u Sopiji Loren vidjeli samo vulgarni seksepil.
Na drugoj strani sveta još je jedan državnik pokleknuo pred Djininim šarmom: Fidel Kastro. Lolobridjida je o njemu želela snimiti dokumetarac, a kubanski diktator je, na opste čuđenje, pristao. Vodio ju je po celoj Kubi, a kad joj je s ponosom pokazivao farmu na kojoj su Kubanci uveli umetno osemenjivanje krava, Gina je uzdahnula: "Jadne krave".
- Ne bojte se, kod ljudi još koristimo tradicionalne metode - odgovorio joj je Kastro koji nije krio da mu se svidjala glumičina lepota, pa se čak pisalo da se tu rodilo "jedno nežno prijateljstvo". Djinin dokumentarne prikazanje na festivalu u Berlinu 1975. U to doba Lolobridjida je postala izuzetno tražena na italijanskoj televiziji.Živi u Rimu, u svojem raskošnom domu, a zimski deo godine provodi u svojoj vili u švajcarskom skijalištu Kransun-Sierre, gdje se najlepša skijaška staza zove - Lolobridjida. Kad su je nedavno pitali žali li za ičim iz nekadašnjih zlatnih godina, odgovorila je:
- Jedino za mirisom svog sina kad je bio beba. Da mogu, stvorila bih parfem po mirisu male dece i nikad ne bih upotrebljavala niti jedan drugi.
